O reto duns lucenses a favor das enfermidades priónicas: “Pedaleamos 215 quilómetros ata os Ancares en 10 horas”
Lucía Blanco
Pedalear de Lugo aos Ancares a favor da investigación das enfermidades priónicas. Ese foi o reto que se marcou este ano Jacobo Goás, impulsor da iniciativa Desafío Os Ancares tras perder ao seu irmán a causa do insomnio familiar fatal. “Fixemos 215 quilómetros e a verdade é que xa só pola quilometraxe e o desnivel que tiña foi moi duro”. Pero nin a distancia nin as inclemencias metereolóxicas lograron baixalos da bicicleta. “O día non acompañou moito. Desde que entramos na zona dos Ancares púxose a chover, a facer frío e había néboa ata que baixamos a Becerreá. Sobre todo ata que coroamos en Puerto Ancares, a 1.700 metros, cambiou o tempo para mal”, lembra.
Xunto con el, Pablo e Jorge afrontaron o percorrido completo en 10 horas e 28 minutos, saíndo dende Lugo e pasando por Becerreá, Navia de Suarna, Pan do Zarco, Puerto Ancares, Piornedo, Cervantes e Becerreá. A dureza non fixo que este grupo de amigos deixase de pedalear. “Ademais de que Os Ancares que é alta montaña, o percorrido en si era duro e se lle sumamos o mal tempo pois aínda peor”. O propósito estaba máis que claro: recadar fondos e dar a coñecer patoloxías como a Creutzfeldt-Jakob, a encefalopatía bovina esponxiforme ou o insomnio letal, todas elas mortais.
Ao longo da xornada tampouco lles faltou o apoio. “Houbo xente que estaba na saída e que nos acompañou ata Nadela. Levabamos 2 furgonetas e outros compañeiros fixeron 123 quilómetros e subiron na furgoneta, outro deles fixo 80 quilómetros e volveu baixar. E despois tivemos dous compañeiros que nos viñeron a buscar pouco despois a Becerreá para facer os últimos 60”. Tamén contaron con patrocinadores e co apoio da Xunta de Galicia. “Tanto este ano coma o anterior e dixéronnos que ían seguir apoiándonos. É imprescindible porque ao final as administración públicas poden chegar a dar un apoio que a titulo persoal ou privado non podes”, di.
Este grupo de amigos, afeccionados ao ciclismo, leva tempo adestrando en bicicleta e participando en carreiras, aínda que rutas como esta esixen unha preparación previa. “Tes que adestrar especificamente para o obxectivo e poder afrontar así toda a quilometraxe e o desnivel, á marxe do que fas normalmente”. Unha preparación que tamén precisaron para superar con éxito o reto que se propuxeron no 2023: ir desde Irún ata o Obradoiro en catro días. “Pablo e eu fixemos 800 quilómetros en 4 etapas, menos a última etapa que nos acompañou Raúl”.
Todos estes retos pénsaos Goás que pretende continuar con eles para seguir concienciando. “Ocórrenseme a min de repente e despois coméntollo aos compañeiros e todos se animan, aínda que esta vez dixéronme que para o próximo ano que baixe un pouco a dureza”, conta entre risas. Con eles pretende seguir axudando na loita contra estas enfermidades pouco comúns que lle tocou vivir de preto. “Meu irmán morreu a raíz do insomnio letal e púxenme en contacto co Fundación de Enfermidades Priónicas e co seu apoio empecei os retos”.
Trátase dunha doenza dexenerativa, polo momento sen tratamento, que impide durmir e que provoca o falecemento do paciente nuns meses. “Eu tampouco a coñecía, é unha enfermidade rara á que pouco a pouco se lle está dando máis visibilidade porque ademais coincide que España é o sitio onde máis casos hai”. O diagnóstico, recorda, foi devastador. “Sénteste impotente. É unha enfermidade que a partir de que os médicos a descobren nada poden facer ao respecto ao non haber ningún tipo de cura nin de medicamento que a alivie. Ao final o que che queda é convivir coa persoa ata que falece”.
Jacobo destaca o gran labor que desempeña a fundación, única en España. “Fan un traballo incrible que é darlle o apoio a persoa e á familia tanto a través de psicólogos como tamén che axudan co tema dos papeis porque ás veces andas perdido”. Co bo sabor de boca que deixou o último desafío, Goás prepara novos retos mentres mantén claro o seu obxectivo: seguir buscando apoio para a investigación destas patoloxías. “Trátase de que ao final os gobernos se involucren máis. Sei que é difícil e me imaxino que con todas as enfermidades raras pasa pero é moi importante buscar o apoio sobre todo para a investigación”.