Roma
Por Noelia Castro Yáñez
Tobias Baumgaertner gañou os “Ocean Photography Awards 2020” por capturar a imaxe de dous pingüíns viúvos. Unha femia á que lle morrera a parella facía un ano e un macho máis noviño que perdera á súa compañeira xa facía tres anos. Os biólogos levaban un tempo seguindo a esta peculiar parella ata que descubriron que se atopaban polas noites para consolárense mutuamente. Reuníanse polas noites para observaren durante horas as luces da cidade e unha aperta fotografiada entre os dous animais foi a merecedora de tal galardón. Coido que o que gañou foi o amor, que sempre debera vencer, o amor que ámbolos dous sentían polos compañeiros que agora lles faltaban. Dise que o amor sempre mellor que sobre a que falte, pero eu son das que pensan que é dun material tan delicadísimo, que o mellor é atopalo na súa xusta medida. O amor para min é desas cousas tan fortes que moito doe e pouco non abonda.
Di Xacobe Pato que hai dúas clases de amores: os correspondidos e os que non, cunha división que segundo el nos vén imposta e aclara, non é que xa non poidamos escoller quen nos quere, senón que aínda menos a quen queremos nós. Fálase moito de que unha banalización da sexualidade está a facer cada vez máis difícil a procura do amor, pero non estou nin pouco nin moito de acordo con esta sentenza. Os que nos estamos a confundir somos nós, coma de costume. Amores hainos, coma as meigas. E coido que o que estamos é a mesturar conceptos, a chamarlle amor a cousas que non o son e nin tan sequera se lle asemellan. Eu, que pode que non saiba o que é o amor, si teño moi claro o que non o é. E ollo, non estou a dicir con isto que a dúbida signifique que algo non é amor. Para min dubidar é algo moi racional, proba disto é que a boa científica non é a que da boas respostas senón a que fai boas preguntas. E isto vén a colación dunha conversa entre amigas, A. compartiu con nós unha pequeniña ferida na alma, non estaba segura de estar nunha relación plena. Axiña se apresuraron a escribirlle que se dubidaba xa sabía a resposta, que as dúbidas significaban que non. Que aí non era o seu sitio. Pero a miña avoa todos os días dun matrimonio de máis de corenta anos se preguntaba por que casara co avó, e non coñezo amor máis puro cao que se profesaban. Porque ata niso estou de acordo con X.P., decidir non odiar é coma decidir non amar, unha perda substancial de tempo. Amar a alguén non é buscar sentirse ben cando estás coa outra persoa, iso non é máis ca unha vertente do egoísmo. Amar di C. que é cruzar sen mirar, darlle a alguén o poder de facerche dano e confiar en que non o vai a facer. Crer en que vai a facer xusto o contrario e ademais o vai a conseguir. Amar é sentar as bases dalgo sólido, algo tan firme que pode botar a voar en calquera intre. Amar tamén é deixar ir, nalgunhas ocasións. Amor é que un señor de Viveiro de oitenta anos vaia ao salón de beleza que frecuentaba a súa muller agora en cadeira de rodas para aprender a maquillala agora que non ela non pode facelo. Amor é esa parella que estaban ao meu carón a semana pasada na sala de espera das analíticas de sangue, que non colleron o teléfono en todo o intre por mirar un do outro, por preocupárense por falar entre eles. E que triste que tanto a miña nai coma min, que estabamos alí, nos sorprendésemos diso, dalgo que se palpaba real, intanxible, pero ao que tan pouco estamos acostumadas. Se hai 97 formas de dicir quérote, coma no libro, debe haber novecentas formas de querer, e todas igualmente válidas. Porque hai que querer moito, pero sobre todo, querer ben e querer bonito.
Camiño do coche, pasaron unha exuberante parella cunha notable diferenza de idade, e eu dixen: “Ves, M., o amor non ten idade”, e meu tío contestoume, “idade non, filla, o que ten é carteira.” Por iso quero facer este alegato en pro do amor, pero do de verdade, non lle chamedes amor a calquera cousa, sede selectivas.